WONEN IN ITALIË – Leven in corona-tijden
Ik zit in de zon met mijn ogen dicht. Ik luister naar het getjilp en gekwinkeleer van de vogels die de drukste periode van het jaar beleven. Het is lente en er moet nog zoveel gebeuren voordat ze hun eieren kunnen leggen.
Ik mijmer ook nog even na over een telefoongesprek dat ik net had met een vriend uit Hilversum. Toen ik hem vroeg hoe hij zich als alleenwonende door de coronacrisis heen slaat, zei hij: "Goed Ien, ik zit heerlijk op m'n balkon te lezen. Ik kom helemaal tot rust. Geen hectiek meer van allemaal afspraken, ik vind het heerlijk. Ik lees en ik wandel en daar tussendoor doe ik boodschappen."
Het is grappig om te zien hoe iedereen verschillend met de coronacrisis omgaat. De één mist z'n kleinkinderen vreselijk, de ander loopt de hele dag met een koortsthermometer rond en dan zijn er dus ook nog mensen die het wel goed vinden en zelfs van deze periode genieten.
Bij mij wisselt het. Op zich zit ik hier prima in mijn tuin met wijds uitzicht over de heuvels. Vervelen doe ik me ook niet, maar het gevoel dat ik niet vrij ben om te gaan en te staan waar ik wil, kan me bij tijden benauwen. Nog los van het al of niet kunnen bereiken van mijn moeder in geval van ziekte.
Positief is dat er alle tijd is om dingen te doen waar je nooit aan toe kwam. Zo heb ik twee-en-een-half jaar geleden, toen wij het huis van mijn ouders aan het leegruimen waren, op de valreep twee mappen gered waarin mijn vader jarenlang krantenknipsels verzamelde. Toen ik vanmorgen mijn studeerkamer aan het opruimen was (want daar is nu ook alle tijd voor) stuitte ik op de mappen die al ruim twee jaar op een tafel lagen te verstoffen.
Ik nam ze mee naar buiten en begon ze tijdens de koffie door te bladeren. Het waren bijna allemaal artikelen over kunst en geschiedenis. En dat zijn ook mijn interessegebieden. Er was niet één verhaal bij wat me niet interesseerde. Ik nam me voor ieder uitgeknipt en vaak ingeplakt artikel te lezen. Zo houdt m'n vader mij hier onverwacht toch nog een beetje gezelschap.
De coronacrisis duurt maar voort. Maar er zijn lichtpunten. Zo neemt het aantal opnames op de IC af. Er zijn nog wel nieuwe besmettingen maar die kunnen voor een groot deel thuis uitzieken. En ook worden een paar duizend mensen per dag uit het ziekenhuis ontslagen omdat ze beter zijn.
Toch kunnen de maatregelen nog niet versoepeld worden. Onze burgemeester Simone stuurde ons gistermorgen nog een bericht voor de komende Paasdagen: blijf thuis, de carabinieri zullen extra patrouilleren. Ook zijn de mondkapjes vanaf nu verplicht als je de deur uit gaat. Manuel heeft namens de gemeente bij iedereen twee mondkapjes langsgebracht.
Die lieve Grazia was zelf al begonnen mondkapjes te naaien. Ze stuurde me er een foto van. Bijna iedere ochtend verschijnt ze in m'n tuin met weer een nieuw stronk groente uit haar moestuin. Een paar dagen geleden was het bleekselderij. Houd ik helemaal niet van, maar ik ging toch in de kookboeken kijken en vond een smakelijk recept. Bleekselderij in stukje snijden, hazelnoten erbij, blokjes kaas, een gesnipperd stuk appel en wat sinasappelsap. Een heerlijke salade!
En zo probeer ik wel meer nieuwe recepten uit.
Ik haal ook veel voldoening uit m'n tuin. Afgelopen week de agapanthussen uit hun winterjasjes gehaald en op het terras gezet. Ook m'n moestuin komt tot leven. Eindelijk zie ik de groene puntjes van de groentes die ik geplant had boven het zand uitkomen. Tegen de avond draaf ik met een gietertje de hele tuin rond.
En dan heb ik opeens oud-collega Marga van Praag aan de telefoon. Of ik in een uitzending die zij presenteert iets over mijn situatie hier wil vertellen. De opname loopt via skype en wordt uitgezonden ergens op de sociale media. Het heet: IedereenLive. De volgende middag is het zover. Ik zit op mijn terras en heb m'n telefoontje rechtop tegen een pot aan gezet.
Marga kakelt met een kapper over z'n kapsel en dan zit ik opeens in de uitzending. Ik ben nog midden in een verhaal of oud-collega Philip Freriks verschijnt ook opeens in het scherm. Hij zit in zijn huis op Corsica. Philip en ik doen allebei ons verhaal en dan komt er alweer een nieuw iemand in beeld. Ik krijg van een kennis een bericht dat ie me op you tube heeft gezien en dat het leuk was. Zelf kan ik het met geen mogelijkheid terugvinden.
Het komend weekend is het Pasen. Ik zou bij mijn vrienden op Monteisola zijn, maar het eiland is afgesloten. Ik heb me vast voorgenomen er toch een leuke Pasen van te maken. "Misschien verstop ik wel een paar eieren voor mezelf" zeg ik gekscherend tegen buurvrouw Rosa. "Nou als je ze een dag of vier van te voren verstopt....dan moet je echt zoeken," reageert ze grinnikend. Het blijft mooi weer, ik ga iets lekkers koken en ik heb een mooie fles Barbera ingeslagen.
Die dag kom ik wel door.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
